Dag lieve lezers,

Zo, weer een verhaaltje, deze keer vanuit Bolivia, La Paz (hoogte: 3600m)! Ik heb de afgelopen weken weer heel wat meegemaakt! De 3 daagse trip per jeep vanuit San Pedro de Atacama naar Uyuni in Boliva was erg bijzonder. We reden door de uitgestrekte antiplano met lama´s (de bewoners doen zelfs gekleurde strikjes in de oren van de lama, erg grappig!), laguna´s in alle kleuren met flamingo´s (laguna colorado was toch wel het meest indrukwekkend), hotsprings, rockvalley, geysers (5000 m) en finally natuurlijk de salar! Het kon maar niet op leek het wel, zoveel mooie landschappen volgden elkaar in rap tempo (mmm mn hele reis is gewoon smullen!!). Helaas stond de salar onder water, het is namelijk nog regenseizoen! Toch had dit ook wel wat, het leek net of de bergen dreven en het leverde leuke plaatjes op vanwege de inmense salar.
Tegen het krijgen van hoogteziekte gebruikt iedereen cocabladeren, die je in de hoek van je wang stopt en erop sabbelt.. erg lekker vind ik het niet maar het werkt wel! Trouwens dit was in Salta ook al gebruikelijk, al is het daar nog maar een voorproefje voor Bolivia.
Daarna in een hobbelende, crappy bus incl haarspeldbochten door naar Potosi voor een bezoek aan Cerro Rico, de mijn. Potosi ligt op 4300m en is daarmee de hoogste stad van de wereld. Dit heb ik dan ook wel gevoeld, wat was ik duizelig! Gelukkig dankzij wat cocabladeren, cocathee en medicatie was de hoogteziekte weer snel over. De mijnexcursie was een van de meest adembenemende ervaringen ever voor me. Het duurde nl 2 uur, moesten flink wat kruipen en warm dat het er was! Ook ontmoetten we enkele mijnwerkers, al ladderzat hard aan het werk.. pff en dat terwijl werken in de mijn niet zonder gevaar is vanwege het stof dat je inademt en ook gebruiken ze dynamiet om het zilver uit de rotsen te kappen. Maar nog steeds is het moeilijk te voorstellen dat mensen (zelfs kinderen!) dag in dag uit, soms 7 dagen per week in de mijn werken. Wanneer je gedoemd ben tot in de mijn te werken heb je als man niet langer te leven dan een jaar of 40, max. 50.. Deze ervaring, eens maar nooit meer!!
Na Potosi met Hernan (Arg) en Tamara (Spanje) door naar Sucre, de hoofdstad van Boliva, ook wel de witte stad genoemd vanwege de witte, coloniale huizen. Eens een paar dagen heerlijk gerelaxed (ook vanwege problemen met de darmen, ahum).. Wel gedaan: appeltaart eten voor €1,- tijdens happy hour (ze hebben zelfs bossche bollen!!), heerlijke fruitshakes/fruitsalades eten op de markt, heel veel chocolade eten, een film gekeken over 2 jongens die op jonge leeftijd in de mijn moeten werken, en de dag van de coca meegemaakt waarbij cocarum, cocathee, cocabladeren en een soort cocapopcorn gratis werd weggegeven. Een gekkenhuis was het dus op het plein en ik probeerde ook vanalles, tot lachens toe voor de Bolivianen. In Sucre ben ik voor de 4e maal tijdens mijn reis een frans jong stel tegengekomen, erg grappig! De eerste keer was nl in Villarica, een paar duizend km zuidwaarts!
Vanaf Sucre gaat bijna iedereen nu door naar La Paz, voor St Patricks day! Een beetje vreemd is het wel, verblijf 2 nachten in een Iers party hostel.. Normaal zou ik in NL niet St Patricksday speciaal vieren en een rugby-derby kijken.. Maar een dikke party was het wel en alles was groen! Na 2 dagen party-en ben ik nu aangekomen bij een familie (thnx Jeldou!) in La Paz. Hier leer ik meer de Boliviaanse keuken kennen, vind het heerlijk! Morgen ga ik naar de vluchthaven, op naar een 3 daags avontuur in de pampas! Er wachten anacondas, alligators, schildpadden en dolfijnen op me dus spannend!! Daarna lago Titicaca, het hoogste meer op aarde, bijzonder schijnt dat te zijn met drijvende rieten eilanden..
Nog maar 3 weken en dan ben ik alweer in NL, vlug gaat het wel, wil nog zoveel zien!!
En bij jullie is het alweer bijna lente, heerlijke temperatuur om weer terug te komen in aprilJ

Heel veel besos,

Sanne